De Gescheiden Ouder

De vraag achter de vraag.. KAN IK JE VERTROUWEN? Een goede vriendin heeft besloten om zich aan te melden voor hulp. Trauma’s uit het verleden komen steeds vaker naar boven. Ze heeft het gevoel de grip op zichzelf te verliezen. Depressieve gevoelens en suïcidale gedachten komen steeds frequenter voor. Ze is al begonnen met ‘De Route’ van hulpverlening: eerst de huisarts, dan de doorverwijzing naar de GGZ. Omdat ik vanuit mijn werkverleden bekend ben in ‘deze wereld’ bied ik haar aan om steun te verlenen. Met name om te voorkomen dat ongeloof vanuit hulpverleners en lange wachtlijsten haar voor de zoveelste keer zullen ontmoedigen om ‘De Route’ af te maken. Het lukt me om ongeloof uit te bannen door persoonlijk contact te hebben met de huisarts. Deze pakt de ernst van de situatie op en aldus zit mijn vriendin 2 weken later in de stoel bij een psycholoog. Ik vraag haar hoe het gesprek is gegaan. Mijn vriendin geeft aan dat ze twijfelt. Men had een jonge vrouwelijke psycholoog aan haar gekoppeld met dezelfde etnische achtergrond. Om zogezegd het vertrouwen tussen cliënt en hulpverlener te vergroten. Dat had voor mijn vriendin niet perse gehoeven. Daarnaast vond ze het gesprek best teleurstellend. De psycholoog had allerlei vragen gesteld. Vragen die behoorlijk geladen waren. Over kwesties die niet lichtzinnig zijn. Mijn vriendin had deze beantwoord, moeilijk was het wel. Toen vroeg mijn vriendin aan de psycholoog of ze getrouwd was, en of ze kinderen had. De psycholoog had ferm gereageerd. “dat mag ik niet met je bespreken”. Mijn vriendin vond dat raar. “Van mij wordt verwacht dat ik alles deel, en zij kan niet eens zoiets simpels met mij delen”. De vraag die mijn vriendin stelde was niet om te weten te komen of de psycholoog getrouwd is en of dat ze kinderen heeft. Eigenlijk stelde mijn vriendin andere vragen namelijk; Zie je mij als mens of als een ‘casus’? Kun je met mij op een menselijke manier communiceren? Kan ik je vertrouwen? Helaas had de psycholoog deze achterliggende vragen niet gehoord en dus vanuit protocol gereageerd. Er komt een nieuwe afspraak. Met het doel om vast te stellen welke trajecten er mogelijk zijn. Op verzoek van mijn vriendin ga ik mee. Daar zitten we dan. Tegenover een dame van ongeveer dezelfde leeftijd, geslacht en afkomst. Zij doet haar verhaal aan mijn vriendin. Mijn vriendin stelt vragen. En ik vraag door. Ik vraag door op wat de psycholoog vertelt aan mij vriendin. Ik vraag door op wat mijn vriendin vraagt aan de psycholoog. En laat hen antwoorden. Er gebeurt iets.. er komt ruimte.. er komt vertrouwen.. Uiteindelijk besluiten ze samen dat mijn vriendin de komende maanden sessies zal hebben bij deze psycholoog. Ze zullen stap voor stap verkennen wat er speelt en van daaruit kan er een goed aansluitend vervolgtraject gekozen worden. Als mediator vraagt men dikwijls naar mij als persoon. Ik schrik daar niet van, en ik schiet niet terug in protocol of mijn schulp. Ik reageer vanuit mijn menselijkheid. Wat kun je dan wel zeggen ? Ik begrijp dat je me dit nu vraagt. Je hebt me namelijk heel veel verteld over jou persoonlijke situatie, gedachten en dingen die je hebt meegemaakt. Ik zie dat dit enorm moeilijk voor jou is geweest en ik waardeer het dat je mij in vertrouwen neemt. Ik zal hier met zorg mee omgaan. Mijn advies? Blijf zoeken naar de achterliggende vragen die schuil gaan achter de persoonsgerichte vragen van cliënten. Juist die vragen geven je als begeleider de kans om een goede werkrelatie op te bouwen met je cliënt(en). Grietje Verkleij / MfN registermediator bij (echt)scheiding - familie & relaties - gezondheidszorg - SCHIP Behandelaar